متاسف شدم وقتی مردی مـُـرد!!!
هنگامی
که زنش را ، در آغوش غریبه روی تخت دید.
متاسف شدم وقتی ، زنی
، شوهرش را دوست نداشت ، اما بچه دار شد...!!
متاسف شدم وقتی ،پسری،
معشوقش را به خاطر پول ، از دست داد...!!
متاسف شدم وقتی،زنی،شوهرش را دوست نداشت،ولی به خاطر بچه هایش ماند...!!
متاسف شدم وقتی ، مردی
، ناموسش را ، به خاطر مواد، به حراج گذاشت...!!
متاسف شدم وقتی ،
جوانی ، ایمانش را بخاطره پول ، از دست داد.
متاسف شدم شدم شدم
تا همه چیز برایم دیگر عادی شد
.......
دلتنگم،
مثل مادر بی سوادی
که دلش هوای بچه اش را
کرده
ولی بلد نیست شماره اش
را بگیره.
وقتی می‌گویم:
دیگر به سراغم نیا
فکر نکن که فراموشت کرده‌ام
یا دیگر دوستت ندارم، نه!
من فقط فهمیدم:
وقتی دلت با من نیست
بودنت مشکلی را حل نمی‌کند
تنها دلتنگ‌ترم می‌کند...!
رومن گاری
ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺩﺭﺳﺨﺘﯽ ﻫﺎ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﻡ ﻣﯿﮔﻮﯾﻢ،ﺍﯾﻦ
ﻧﯿﺰﺑﮕﺬﺭﺩ ... ﻫﻨﻮﺯﻫﻢ ﻗﺒﻮﻝ ﺩﺍﺭﻡ ! ﺍﻣﺎ ﻣﯿﺪﺍﻧﻢ،ﺁﻧﭽﻪ
ﻣﯿﮕﺬﺭﺩ ﻋﻤﺮﻣﻦ ﺍﺳﺖ ﻧﻪ ﺳﺨﺘﯽ ﻫﺎ !!
" ﻣﺎﺭﺍﻝ ﺁﺧﻮﻧﺪﯼ "
در روزهایی که دلم شکسته بود
یاد حرفهای "پدر ژپتو" افتادم که میگفت:
پینوکیو ! ... چوبی بمان... آدم ها سنگی اند... دنیایشان قشنگ نیست...
ﻓﺮﻫﻨﮓ یعنی؛
ﺑﭙﺬﯾﺮﯾﻢ ﮐﻪ وجود ﻫﺮ ﮐﺲ ﺩﻭ ﺑﺨﺶ دﺍﺭﺩ .
ﺑﺨﺶ ﺍﻭﻝ، ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﺧﻮﺩﺵ ﻧﯿﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﻄﻮﺭ ﻃﺒﯿﻌﯽ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﻣﺴﺨﺮﻩ ﺷﻮﻧﺪ.
ﺑﺨﺶ ﺩﻭﻡ، ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﺧﻮﺩﺵ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺭﺑﻄﯽ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ.
براتراند راسل
عشق واقعی یک پیره مرد
پیرمردی
صبح زود از خانه اش خارج شد.
در راه با یک ماشین تصادف کرد و آسیب دید.
عابرانی که رد می شدند به سرعت او را به اولین درمانگاه رساندند.
پرستاران ابتدا زخمهای پیرمرد را پانسمان کردند. سپس به او گفتند: " باید ازت
عکسبرداری بشه تا جائی از بدنت آسیب و شکستگی ندیده باشه"
پیرمرد غمگین شد
گفت عجله دارد و نیازی به عکسبرداری نیست.
پرستاران از او دلیل عجله اش را پرسیدند.
زنم در خانه سالمندان است. هر صبح آنجا می روم و صبحانه را با او می خورم.
نمی خواهم دیر شود!
پرستاری به او گفت: خودمان به او خبر می دهیم.
پیرمرد با اندوه گفت: خیلی متأسفم. او آلزایمر دارد.
چیزی را متوجه نخواهد شد! حتی مرا هم نمی شناسد!
پرستار با حیرت گفت: وقتی که نمی داند شما چه کسی هستید
چرا هر روز صبح برای صرف صبحانه پیش او می روید؟
پیرمرد با صدایی گرفته به آرامی گفت:
اما من که می دانم او چه کسی است!
انسان باش،
.
.
.
پاکدل و یکدل،
.
.
.
زیرا گرسنه بودن، صدقه گرفتن و در فقر مردن بسیار قابل تحمل تر از پست بودن و بی عاطفه بودن است.
.
.
.
((چارلی چاپلین))
اینجا غربت است
محبت نمی‌‌فروشند
از نگاه غریبه‌ها و آشنا‌ها لبخندی نمیجوشد
من باور کردم اینجا دیار حسرت و درد است
باور کردم اینجا عاقبت وفا مرگ است
سوختن با تو به پروانه شدن می ارزد
عشق این بار به دیوانه شدن می ارزد
گرچه خاکسترم و هم سفر باد ولی
جستجوی تو به بی خانه شدن می ارزد
قدیما اگه کسی به پات می نشست می گفتن "وفــــــــــاداره"
الان می گن "ســیـــــریــــشـــــــــ...."
